Reyndu að kveikja á útvarpinu og finna lag sem ekki fjallar um ástina: „Ástin mín“, „Ást við fyrstu sýn“, „Ástarsaga“, „Ástarsæla“, „Ástarsorg“. Á öldum ljósvakans er lagalistinn um ástina endalaus. Kannski er ástæðan sú að þegar hún fangar okkur er ekkert sem jafnast á við þessa unaðslegu tilfinningu og ekkert jafn sárt og þegar hún hverfur.

Í verkinu Endalaus eru endalok ástarinnar kryfjuð. Þegar samband rofnar og tveir einstaklingar eru ekki lengur „við“. Endalok ástarinnar og allt sem því fylgir: Árekstrar og afneitun, sorg og örvæntingarfullar sáttatilraunir – „hvað ef við hefðum breytt öðruvísi?“ – endurminningar og ljúfsár söknuður glataðra tækifæra. Hvað eru endalok ástarinnar? Hverfur hún alfarið eða er hún eins og hver önnur orka sem tekur á sig annað form? Orka færist úr stað en nemur hún staðar? Það býr fegurð í þessari sorglegu og átakanlegu hlið ástarinnar. Í leikjunum sem við leikum, stríðunum sem við háum, í ljóðrænni þögn hinna ósögðu orða.

Eins og ég hef ávallt sagt: hvað er að elska ekki?

Alan Lucien Öyen